آه فراق دوست و همسنگر جبهه های جهاد علمی

خیلی سخته رفیقی را بخاطر شرایطی نابرابر که انسان های حسود ایجاد نموده اند از دست بدهی، آنقدر حالم آدم بد می شود که خودش هم دوست دارد برود، آدم تازه میفهمد کی کنارش بوده،کی حمایت اش می کرده تا توانسته مسیر رو به جلو را حرکت کند. بعضی از رفقا تکرار نمی شوند رفیق، هوایشان را داشته باشید. سخت ماجرا آنجاست که بدانی رفیق ات دارد می رود اما هیچ کاری نتوانی برایش انجام دهی، تازه بدانی اگر برود مسیر رو به جلوتری برایش فراهم می شود که برایش بهتر است. از انجایی که قاعدتا رفیق ات را دوست داری که پیشرفت کند مجبوری فراقش را بپذیری تا زندگی بهتری داشته باشد و از طرف دیگر ناراحتی که دیگر در کنارت نیست. اما یک درس همه ما نباید فراموش کنیم و ان این است که راهبرد و مسیر درست رفیق تان را ادامه دهید و به مبارزه همه جانبه علمی، اقتصادی،فرهنگی،رسانه ای، سیاسی و.....علیه ستمگران و آدم هایی بپردازی که نگذاشتند رفیق ات با تو بماند.

 

گمنامی تنها برای شهرت پرستان درد آور است
وگرنه همه اجر‌ها در گمنامیست
محکمه خون شهداء محکمه عدلیست
که ما را در آن به محاکمه می‌کشند

 

زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست.
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد